Het ontstekingsproces in de blaas wordt in de meeste gevallen geregistreerd bij mannen ouder dan 40 jaar, wat gepaard gaat met een natuurlijke afname van de immuniteit. Mannen met bijkomende pathologieën van het urogenitale systeem van infectieuze aard zijn vatbaar voor de ontwikkeling van blaasontsteking.
Cystitis is een zeldzame ziekte bij mannen. Dankzij de langwerpige urethra kunnen infecties moeilijk in de blaas doordringen. Een stroom urine spoelt de ziekteverwekker weg die de urethra is binnengedrongen, maar als het erin slaagt om op de wanden van de urethra te blijven hangen, dan is de beweging erdoorheen zo langzaam dat de cellen van het immuunsysteem de tijd hebben om het infectieuze agens te doden.
Dit verklaart dat de diagnose van pathologie bij mannen 10 keer minder vaak voorkomt dan bij vrouwen. De ziekte ontwikkelt zich alleen als er factoren zijn die de massale ontwikkeling van pathogene microflora bevorderen tegen de achtergrond van een uitgesproken afname van de immuniteit. Vaak veroorzaken dergelijke omstandigheden congestie in de blaas.
Oorzaken van blaasontsteking bij mannen
De ziekte ontstaat wanneer E. coli-, kokken- of urogenitale infecties de blaas binnendringen. Dit proces wordt vergemakkelijkt door veranderingen als:
- verminderde immuniteit onder invloed van straling, de ontwikkeling van diabetes mellitus, bloedziekten;
- ontwikkeling van een negatieve reactie van het immuunsysteem;
- ontstekingsproces in de prostaat, nieren, urineleiders;
- compressie van de blaas als gevolg van prostaatkanker of goedaardige hyperplasie;
- vorming van fistels in het rectum;
- sepsis;
- schade aan het lichaam door seksueel overdraagbare infecties;
- omgekeerde urinestroom;
- blaasletsel, inclusief als gevolg van chirurgische ingrepen in het bekkengebied;
- penetratie van protozoaire virussen in het bloed en de lymfe.
Langdurige onderkoeling van het lichaam, die een scherpe afname van de immuniteit veroorzaakt, kan ook de ontwikkeling van pathologie veroorzaken.
Soorten blaasontsteking
Afhankelijk van hoe levendig de symptomen zich manifesteren, is de ziekte verdeeld in acute en chronische vormen. Acute cystitis wordt meestal onderverdeeld in cystitis die voor de eerste keer optreedt, die niet vaker dan één keer per jaar voorkomt of die minstens twee keer per jaar wordt geregistreerd. Na voltooiing van alle therapeutische maatregelen wordt er geen ontstekingsproces in de blaas gedetecteerd en bevestigt een controlelaboratoriumtest de normalisatie van alle indicatoren.
Bij het voorschrijven van een behandeling worden wijzigingen aangebracht in het standaard therapeutische regime, waarbij rekening wordt gehouden met de vraag of de ziekte primair of secundair is. Primaire cystitis is er een die onafhankelijk voorkomt en geen complicatie is van een andere pathologie. Een acute vorm van pathologie kan ontstaan als gevolg van blootstelling aan een medicinale, toxische, infectieuze of chemische factor. Infectie met parasieten kan ook pathologie veroorzaken. De chronische vorm kan infectieus, traumatisch, neurotroof of door straling geïnduceerd zijn.
Chronische cystitis wordt gekenmerkt door een beloop waarin rustperioden worden vervangen door exacerbaties. Er zijn 3 soorten chronische vormen:
- Latent.De ziekte treedt op zonder dat er uitgesproken symptomen optreden en wordt ontdekt tijdens een routinematig medisch onderzoek. De pathologie kent zeldzame perioden van exacerbaties, die samenvallen met symptomen van acute cystitis.
- Volhardend.Exacerbatie wordt ongeveer 2 keer per jaar geregistreerd. De symptomen van de ziekte zijn matig.
- Interstitiële.Deze vorm wordt gekenmerkt door frequente exacerbaties en de aanwezigheid van pijn, zelfs tijdens rustperioden. Deze blaasontsteking wordt beschouwd als het gevaarlijkste en moeilijkst te behandelen type blaasontsteking, en veroorzaakt een snel progressieve vernietiging van de wanden van de blaas.
In de meeste gevallen concentreert de uroloog zich bij het classificeren van een chronische ziekte op de ernst van de schade aan de orgaanwand, de ernst van de symptomen, en niet op de frequentie van terugvallen.
In de medische praktijk wordt ook een classificatie gebruikt waarmee de pathologie kan worden onderverdeeld volgens het criterium van het aangetaste deel van de blaas. In dit geval is het gebruikelijk om cystitis te onderscheiden:
- Cervicaal.Het ontstekingsproces is gelokaliseerd in de hals van de blaas en beïnvloedt de sluitspieren. Een man wordt geconfronteerd met het probleem van frequent urineren en urine-incontinentie. Het proces van het legen van de blaas zelf wordt pijnlijk.
- Trigoniet.Het ontstekingsproces begint vanaf de sluitspier van het aangetaste orgaan en verspreidt zich naar de monding van de urineleider. Deze vorm veroorzaakt vaak de ontwikkeling van urinaire reflux. Wanneer de urine terugstroomt, kan het infectieuze agens de nieren binnendringen, wat bijdraagt aan het optreden van pyelonefritis. De man heeft urinewegproblemen, waaronder incontinentie van urine die bloed of etter bevat.
- Diffuus.Het onderscheidende kenmerk is schade aan de blaaswand.
Bij het identificeren van schade aan het slijmvlies en de daaronder gelegen structuren is het niet voldoende dat de uroloog diffuse cystitis diagnosticeert; hij moet ook het subtype van de ziekte verduidelijken, dat de kenmerken van het verloop van het ontstekingsproces en de veroorzaakte schade karakteriseert erdoor.
Om de kenmerken van schade aan de wanden van de blaas tijdens cystitis te bepalen, worden endoscopische onderzoeksmethoden met behulp van biopsie gebruikt. De studie van biologisch materiaal en analyse van begeleidende symptomen stelt ons in staat de pathologie verder te classificeren als:
- catarraal, wat alleen roodheid en irritatie van het slijmvlies veroorzaakt;
- hemorragisch, wat de ontwikkeling van bloedingen veroorzaakt;
- cystisch, waarbij zich cysten vormen op de beschadigde muur;
- ulceratief, waarvan de naam te wijten is aan het verschijnen van zweren;
- flegmonisch, gediagnosticeerd wanneer zich pus vormt in het probleemgebied;
- gangreneus, geregistreerd in aanwezigheid van weefselnecrose.
Er zijn ook enkele soorten ziekten die uiterst zelden worden geregistreerd, bijvoorbeeld bij urogenitale schistosomiasis of veroorzaakt door een schimmelinfectie. Het ontstekingsproces kan gepaard gaan met het verschijnen van een groot aantal plaques op het slijmvlies van het orgaan; in dit geval wordt cystitis gedefinieerd als malakoplakie.
Kenmerkende symptomen van blaasontsteking bij mannen
Tekenen van pathologie kunnen enigszins variëren, afhankelijk van of het in een acute of chronische vorm voorkomt, het type ziekteverwekker en de aard van de laesie. De ernst van de ziekte wordt bepaald door de intensiteit van de symptomen en de mate van schade aan de blaas.
Acute cystitis wordt gekenmerkt door slecht plassen, dat pijnlijk en moeilijk wordt, met frequente aandrang, ook 's nachts. Patiënten klagen vaak over een valse drang om te urineren en een gevoel van onvolledige lediging van de blaas. De urine zelf wordt donker en troebel, kan een specifieke penetrante geur krijgen of onzuiverheden van etter of bloed bevatten.
Het ontstekingsproces veroorzaakt in de meeste gevallen een verhoging van de lichaamstemperatuur en het optreden van ernstige pijn gelokaliseerd in de lies, het scrotum en de urethra. Intoxicatie van het lichaam leidt tot algemene zwakte, lethargie en verminderde concentratie. Bij sommige vormen van pathologie wordt urine-incontinentie geregistreerd. Bij een lang verloop van de ziekte begint het plassen gepaard te gaan met een uitgesproken branderig gevoel.
Bij de chronische vorm van de ziekte is de intensiteit van de symptomen minder uitgesproken en worden hoge temperaturen zelden geregistreerd. Bij latente cystitis kunnen tekenen van pathologie volledig afwezig zijn; de aanwezigheid van een ontstekingsproces kan alleen worden opgespoord door middel van laboratoriumtests.
Interstitiële cystitis gaat gepaard met een significante toename van de drang om te urineren, vergezeld van aanhoudende, constante pijn in het suprapubische gebied. Algemene veranderingen in het lichaam komen neer op de ontwikkeling van angst, prikkelbaarheid en progressieve depressie.
Diagnose van blaasontsteking
Het stellen van een diagnose vereist een bezoek aan een uroloog, die de patiënt persoonlijk onderzoekt en een scala aan klachten bestudeert. De patiënt moet een rectale onderzoeksprocedure ondergaan. De arts steekt een vinger in het rectum om de toestand van de prostaatklier te onderzoeken. Met deze methode kunt u bepalen of de symptomen verband houden met prostatitis of prostaathyperplasie.
De volgende fase is een verwijzing voor laboratoriumtests, die niet alleen de aanwezigheid van een ontstekingsproces bevestigen, maar ook het type infectieus agens bepalen om een medicijn te selecteren waarvoor het maximale gevoeligheid heeft. De lijst met laboratoriumtests omvat:
- Algemene urineanalyse.De ontwikkeling van cystitis wordt aangegeven door een verhoogde concentratie van leukocyten, de aanwezigheid van slijm, bacteriën, epitheelcellen of bloedonzuiverheden in de biologische vloeistof.
- Algemene bloedanalyse.Veranderingen in indicatoren geven de ernst van de pathologie aan. Deze lijst omvat de detectie van leukocytose, verhoogde concentratie van eosinofielen.
- ZaaitankDe studie van ziekteverwekkers in de urine of op de wanden van de urethra maakt het mogelijk om hun gevoeligheid voor de werking van verschillende antibacteriële geneesmiddelen te beoordelen.
- Testen op infectiesseksueel overdraagbare aandoeningen.
Als de verkregen resultaten een wazig beeld geven, waardoor de toestand van de patiënt niet ondubbelzinnig kan worden vastgesteld, is het mogelijk om aanvullende onderzoeken voor te schrijven, waaronder een biochemische bloedtest, een immunogram en een beoordeling van de concentratie van prostaatspecifiek antigeen.
Bovendien worden tijdens een uitgebreid onderzoek instrumentele diagnostische methoden gebruikt:
- cystografie en cystoscopie;
- Echografie van de nieren, prostaatklier;
- uroflowmetrie.
Echografie van de blaas kan het meest gedetailleerde beeld geven van de toestand van de blaas, maar tijdens het acute beloop van de pathologie is het onmogelijk om het orgaan met urine tot de vereiste limiet te vullen, wat het gebruik van deze methode uitsluit.
Behandeling van blaasontsteking bij mannen
Het therapeutische beloop mag alleen door een arts worden voorgeschreven. Bij milde tot matige vormen van pathologie is een poliklinische behandelvorm mogelijk, waarbij regelmatig vervolgonderzoek door een uroloog plaatsvindt. In ernstige gevallen met acute urineretentie, ernstige pijn of bloeding wordt een ziekenhuisbehandeling voorgeschreven.
Chirurgische behandeling wordt zelden toegepast; de indicatie voor een operatie is acute urineretentie in aanwezigheid van weefselnecrose of prostaatadenoom. In andere gevallen worden conservatieve therapiemethoden gebruikt.
Bij het diagnosticeren van acute cystitis wordt een man aangeraden om 3-5 dagen in bed te blijven. Hij moet een dieet volgen dat voedingsmiddelen of dranken die de wanden van de blaas irriteren uitsluit van het dieet:
- alcohol;
- sterke thee, koffie;
- gezouten of gerookt voedsel;
- hete kruiden.
De patiënt moet het volume van de geconsumeerde vloeistof verhogen tot 3 liter per dag, terwijl hij koolzuurhoudende dranken en energiedrankjes vermijdt. Om het ontstekingsproces te onderdrukken, krijgt de patiënt een complex van antibacteriële geneesmiddelen, antiseptica en krampstillers voorgeschreven. Bovendien kunnen kruidenafkooksels met een mild ontstekingsremmend en uitgesproken antiseptisch effect worden gebruikt, bijvoorbeeld op basis van kamille en calendula.
Om matige pijn te bestrijden, kunt u bovendien een verwarmingskussen op de onderbuik gebruiken, maar voor hemorragische of tuberculeuze vormen van de pathologie is deze methode gecontra-indiceerd. Microklysma's met verdoving kunnen acute pijn verlichten, maar kunnen alleen worden gebruikt met toestemming van de behandelend arts. De duur van de behandeling voor acute cystitis bedraagt zelden meer dan 14 dagen.
Therapie voor chronische cystitis omvat het nemen van maatregelen om factoren te elimineren die het ontstekingsproces ondersteunen en provoceren. In geval van congestie worden massage en geschikte medicijnen voorgeschreven; als stenen of prostatitis worden gedetecteerd, worden er maatregelen genomen om er vanaf te komen. Na het bepalen van de gevoeligheid van de ziekteverwekker, wordt antibiotische therapie geselecteerd.
Chronische cystitis wordt behandeld met niet alleen medicijnen, maar ook met fysiotherapie. De tweede groep omvat het inbrengen van een katheter in de blaas om te spoelen met een antibacteriële of antiseptische oplossing, bijvoorbeeld op basis van duindoornolie. Daarnaast worden elektroforese, moddertherapie en inductothermie gebruikt.
Voor tuberculeuze cystitis worden medicijnen voorgeschreven die de activiteit van de ziekteverwekker en instillaties op basis van visolie kunnen onderdrukken.
Bij de behandeling van de stralingsvorm van de pathologie worden bovendien instillaties met regenererende middelen gebruikt, maar in geval van uitgebreide laesies wordt plastische chirurgie aanbevolen. Voor de behandeling van interstitiële cystitis wordt een complex van medicijnen voorgeschreven, waaronder pijnstillers, hormonale, antimicrobiële, ontstekingsremmende en antihistaminica.
Kruidenafkooksels worden gebruikt als aanvullende behandeling. Voor het bereiden van kruidenthee kunnen gedroogde bloemen of bladeren van kamille, sint-janskruid, brandnetel en eucalyptus worden gebruikt. Deze middelen werken zacht, hebben geen uitgesproken effect op het immuunsysteem en stimuleren de natuurlijke beschermende functies van het lichaam. De duur van de behandeling kan 1 jaar bedragen, terwijl het kruidenmengsel elke 2 maanden moet worden vervangen.
Complicaties van de ziekte
Als u niet tijdig medische hulp zoekt, bestaat het risico dat een infectie de nieren binnendringt, wat de ontwikkeling van pyelonefritis of een omgekeerde urinestroom veroorzaakt. Bij sommige vormen van pathologie kan de vorming van een fistel een complicatie worden. Schade aan de sluitspier van de blaas draagt niet altijd bij aan urine-incontinentie, en de ontwikkeling van acute retentie is ook mogelijk.
Preventie van blaasontsteking
De ontwikkeling van de ziekte kan worden voorkomen door intieme relaties te onderhouden, inclusief het voorkomen van seksueel overdraagbare infecties. Een man moet de algemene toestand van zijn immuniteit controleren, wat een tijdige behandeling van alle infectieziekten vereist, het bestrijden van prostatitis en het ondergaan van jaarlijkse medische onderzoeken. Stoppen met roken, een actieve levensstijl leiden en onderkoeling vermijden, kan blaasontsteking helpen voorkomen.
Cystitis bij mannen wordt zelden gediagnosticeerd, maar dit betekent niet dat de pathologie onschadelijk is. Met verminderde immuniteit en veranderingen in het lichaam als gevolg van natuurlijke veroudering (na 40 jaar) neemt het risico op het ontwikkelen van pathologie aanzienlijk toe.
Houd er rekening mee dat de ziekte enige tijd asymptomatisch kan zijn, dus mannen mogen geen preventieve medische onderzoeken weigeren die ontstekingen in een vroeg stadium kunnen detecteren.